‘Wat komt schilderkunst in de wereld doen?
Ze komt roet gooien in de gevestigde orde van de dingen.’
~Marcel Broodthaers
De schilderijen van Katrien Haemers zijn verleidelijk en niet zonder risico te betreden.
De beschouwer wordt gelokt in een groteske scene , voelt zich medeplichtig. Vaak is het is een wat ongelegen moment wanneer de beschouwer kijkt: alsof er in het schilderij iemand wordt betrapt in diens volstrekte isolement.
De iconografie wordt vrijelijk geput uit alledaagse tableaux vivants en de kunstgeschiedenis, de beschouwer gaat net zo makkelijk aan tafel in de kroeg als dat die aanschuift in het Laatste Avondmaal.
Het verhalende aspect mag weliswaar sterk in het oog springen, toch is het de wijze van schilderen die de schilderijen beeldkracht verleent. Handschrift, kleurgebruik , vlakverdeling geven uitdrukking aan emoties die het verhalende overstijgen: lust, angst, eenzaamheid. Of de schilder nu in vlakken werkt of de verf laat vloeien of sprinkelen; de schilder haar personages laat verkommeren in een zware stemming of ze laat oplossen in een frivole ruimte: het is altijd de intensiteit van het schilderen die voorop staat.
Een sterke kwaliteit is de verhouding tussen het beeld en het formaat, het beeld en de omtrekvorm van het doek. De kadrering getuigt van het beheersen van het beeld en van het organiseren van de vorm in het vlak. Bovendien werkt de kadrering zeer effectief om het oog van de beschouwer het schilderij binnen te leiden en te confronteren.
Katrien Haemers kent haar voorbeelden (zoals de Duitse expressionisten) maar ze vertaalt haar inspiratiebronnen in een geheel eigen beeldtaal. Haar werk is persoonlijk, ze vertelt haar verhaal, onthult haar stoutste dromen, ze voert theaterstukjes op voor ingewijden. Maar er is geen ontkomen aan voor de argeloze en medeplichtige beschouwer.
~Fons van Grinsven